VERTROUWEN
Ik ben al een paar jaar niet meer ziek en aan de buitenkant zie je niks meer aan mij. Ik kan het ook bijna helemaal loslaten. Bijna, want het blijft altijd een deel van mij. Toch komen er ook nu ik niet meer ziek ben steeds weer andere fases voorbij die mij iedere keer verrassen.
Ik heb vrienden van vroeger, maar ook nieuwe vrienden gemaakt. Mijn nieuwe vrienden weten niet dat ik ziek ben geweest. Wil ik ze dat wel vertellen? Zo ja, wanneer is het goede moment? En hoe vertel je zoiets zonder daar een groot ding van te maken? Mijn ervaring is dat mensen het heftig vinden om te horen, en dat ze schrikken. Dat wil ik niet en daarom hou ik het vaak voor mij. Toch voelt het niet fijn het met niemand te delen, dus besluit ik om er met een ‘nieuwe’ vriendin over te praten. Ze reageert heel relaxed. Wat ben ik opgelucht dat ik haar in vertrouwen nam!
Een goede vriendin zei dat ze na haar recidief weinig vertrouwen meer had in haar eigen lichaam. Ik vond dat toen lastig te begrijpen. Nu gaat het met ons allebei goed en snap ik haar: ik vind het nu namelijk óók lastig om te vertrouwen op mijn lijf, of ik wel gezond blijf. Vijf jaar geleden werd ik voor de eerste keer ziek. Iedere keer herstelde ik, maar net als alles goed ging, gebeurde er toch weer iets. Van het krijgen van nieuwe heupen tot een spierziekte.
Daardoor vind ik het lastig om mijn lichaam te vertrouwen en toekomstplannen te maken. Dit zit mij dwars en het maakt mij niet gelukkig. Ik werk er nu aan dit vertrouwen terug te krijgen. Ik wil graag weer vooruit kijken zonder bang te zijn. Het vertrouwen terugwinnen en geloven dat uiteindelijk alles goed komt, dat is mijn doel!
Meral