VAN KNUFFEL TOT PUPPY

'Opeens ben je kankerpatiënt en moet je keuzes maken tussen het kinderprotocol of volwassenprotocol en of je wel of niet je eitjes wil laten invriezen voor later. Als er al een later was. Gelukkig is er een grote overlevingskans bij het soort kanker dat ik had. En ik was nog jong, dat was dan mijn voordeel. Al ervoer ik het niet zo toen al mijn leeftijdsgenoten gewoon naar school gingen en in het weekend konden feesten en ik doodziek van de chemo in het ziekenhuis lag, aan het huilen omdat mijn lange lokken plaats hadden gemaakt voor een kaal hoofd. Gelukkig was er ook een lichtpuntje in alle duisternis die kanker heette. Al sinds ik kon praten, smeekte ik mijn ouders om een hondje, maar altijd zonder resultaat. Tot ik ziek werd. Op de foto zie je een knuffel uit het ziekenhuis die ik kreeg van mijn ouders op mijn eerste chemodag. Die knuffel staat symbool voor de puppy die ik toen ik beter was uiteindelijk kreeg. Nu acht jaar later sta ik sterker in het leven en zou ik mijn hondje voor geen goud meer kunnen missen. En mijn havodiploma? Die heb ik dat jaar ook gewoon gehaald.'

Meer columns